Urodzony w 1920 roku Witold Sadowy był cenionym, polskich aktorem teatralnym i filmowym, aktywnym na rodzimej scenie od 1945 roku (jako aktor), a od 1985 również jako publicysta teatralny i stały felietonista „Gazety Wyborczej” oraz tygodnika dla kobiet „Życie na gorąco”. W wieku stu lat po raz pierwszy oficjalnie przyznał, że jest gejem. Zmarł w listopadzie 2020.

Witold Sadowy – kariera, filmografia i odznaczenia

Sadowy był synem Józefy Wierzchowskiego i Stanisława Sadowego, który zginął w powstaniu warszawskim. Po zdobyciu Warszawy przez Sowietów wraz z matką wrócił do zniszczonego miasta i rozpoczął produkcję i sprzedaż papierosów. Na polskiej scenie teatralnej debiutował w 1945 roku w sztuce „Burmistrz Stylmondu”. Później często pojawiał się w rolach teatralnych, głównie odgrywanych na deskach teatrów w Warszawie. Występował w Teatrze Polskim, Teatrze Nowym, Klasycznym, Rozmaitości a także w Ateneum.

Filmografia aktorska:

• 1981 Przyjaciele
• 1980 Punkt widzenia, Sherlock Holmes i doktor Watson oraz Zamach stanu
• 1978 Gdziekolwiek jesteś panie prezydencie
• 1973 Wielka miłość Balzaka
• 1970 Pogoń za Adamem
• 1960 Zezowate szczęście
• 1946 Zakazane piosenki

Na przełomie swojej wieloletniej kariery na polskiej scenie artystycznej uhonorowano go liczny nagrodami i wyróżnieniami. Wśród nich:

• Członkostwo Zasłużone Związku Artystów Scen Polskich
• Feliks Warszawski 2011 i Złoty Liść Retro 2010
• Brązowy Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis
• Medal Pro Masovia i Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Krzyż Oficerski tego samego orderu
• Krzyż Komandorski za wybitne zasługi dla kultury polskiej
• Medal 40-Lecia Polski Ludowej

W latach 80. przekierował swoją karierę z aktorskiej i teatralnej na publicystyczną. Zaczął pisać felietony do popularnych, warszawskich gazet m.in. „Życia Warszawy”, „Życia codziennego”, „Słowa” i „Expressu Wieczornego”. Później pisał również dla Wyborczej i publikował nekrologi zmarłych aktorów i ludzi kina. Nazywano go kronikarzem teatralnego życia stolicy.

Początkiem roku 202 TVP Kultura wyemitowała z okazji jego setnych urodzin reportaż „Stola lat Witolda Sadowego” i to właśnie podczas tego nagrania pierwszy raz publicznie dokonał coming-outu, przyznając przed kamerami, że wieloletni brak żony i dzieci wynika z tego, że jest gejem. Jego wyjście z szafy odbiło się szerokim echem w mediach ogólnopolskich, ale i międzynarodowych.

Od 1942 roku związany był z Janem Ryżowem, inżynierem.
Zmarł w listopadzie 2020.